Nosówka – niebezpieczna choroba psów. Jak ją rozpoznać i leczyć?

Nosówka. Choroba, którą możesz znać jako psia odra, jest niezwykle zaraźliwa i żaden właściciel psa nie chciałby, aby spotkała jego zwierzaka. W momencie pojawienia się objawów często jest już za późno na szczepienie i pies ponosi nieprzyjemne konsekwencje do końca życia. Ponieważ nosówka często kończy się śmiercią, zdecydowanie nie zaniedbuj jej. Jak rozpoznać tę groźną chorobę psa? Jak zapobiegać infekcji i chronić swojego czworonożnego przyjaciela?

Nosówka to ostra choroba zakaźna, która dotarła do Europy w XVIII wieku. Rozpoznajemy cztery formy, ale psy zwykle cierpią tylko na jedną odmianę. Nosówka płucna, jelitowa, nerwowa i skórna może występować oddzielnie, ale często się krzyżują. Najczęstszą jest postać skórna. Leczenie jest bardzo skomplikowane i z małym rokowaniami na wyzdrowienie.

Zarażenie nosówką

Niestety, nosówką pies bardzo łatwo może się zarazić. Niebezpieczeństwo przenoszenia jest znacznie zwiększone przez zimną i wilgotną pogodę. Szczególnie zagrożony może być pies osłabiony, przeziębiony lub niedożywiony. Dlatego zwróć uwagę na jego styl życia. Nie oznacza to jednak, że tak zwana psia odra nie jest zagrożeniem dla zdrowego psa. Wirus rozprzestrzenia się głównie przez kontakt z zakażonym zwierzęciem poprzez jego mocz, odchody, ślinę oraz płyny z nosa lub oczu. Przetrwa w środowisku zewnętrznym i bez problemu można go przenieść do domu z ulicy, na przykład na sukience lub butach. Nie jest też konieczne bezpośrednie wdychanie wirusa. Nosicielami choroby są nie tylko zwierzęta domowe, ale także lisy czy kuny, z których wydzielinami pies ma kontakt się np. na spacerze po lesie.

Objawy nosówki

Okres inkubacji trwa od trzech dni do jednego tygodnia, w niektórych rzadkich przypadkach trwa nawet około dwóch tygodni. Na początku pies może wydawać się zmęczony, smutny i pozbawiony energii. Ma gorączkę, czasami wysypkę skórną i zachowuje się inaczej niż zwykle. Na przykład pies towarzyski nagle szuka samotności, spokoju. Później pies cierpi na kaszel, gorączkę, katar, ma wydzielinę z oczu oraz zapalenie płuc. Wydzieliny są zwykle początkowo cienkie i śluzowe po kilku dniach, w krytycznej fazie pojawia się w nich już krew. Wkrótce pojawia się brak apetytu, biegunka, wymioty i pękanie skóry na łapach i pysku. Chociaż choroba wydaje się ustępować w czwartym tygodniu, układ nerwowy jest zaburzony. Występują tiki, napady padaczkowe, drżenie, drgawki, paraliż i śmierć.

Leczenie nosówki

Nosówka nie jest całkowicie uleczalna. 90% przypadków kończy się odejściem psa, a jeśli tak nie jest, pies do końca życia cierpi na napady padaczkowe i może mieć np. krzywe zęby. Nosówka znacznie różni się od innych chorób wirusowych, a jej okres inkubacji jest zbyt długi, aby rozpocząć leczenie na czas. W każdym razie konieczne jest odizolowanie zarażonego psa od innych zwierząt i poszukiwanie dobrych weterynarzy. Samego wirusa nie da się wyleczyć, weterynarz tłumi jego objawy za pomocą antybiotyków, leków przeciwpadaczkowych i innych leków. Chore zwierzę należy uważnie obserwować.

Prewencja przed zarażeniem

Oczywiście ważne jest wsparcie odporności psa, czyli dbanie o jego styl życia, zapewnienie mu zróżnicowanej i wysokiej jakości diety oraz dużej ilości witamin. Jednak najskuteczniejsza jest profilaktyka w postaci szczepień.

Szczepienie przeciw nosówce

Szczepienie przeciwko nosówce psów nie jest obowiązkowe, ale to nie znaczy, że nie jest niekonieczne! To konieczność i warto. Nosówka najczęściej atakuje szczenięta i młode psy, najbardziej podatne są psy w wieku od trzech do siedmiu miesięcy. Dlatego bądź konsekwentny i pozwól swojemu zwierzakowi zostać zaszczepiony już w siódmym tygodniu życia. Przebieg jest taki, że po pierwszym szczepieniu następują kolejne dwa szczepienia przypominające, które powinny nastąpić po dwunastym tygodniu życia szczenięcia. Następnie zwróć uwagę na coroczne powtórzenie. Obecnie możliwe jest również szczepienie psa szczepionką marki Nobivac co trzy lata, ale tylko wtedy, gdy pies został odpowiednio zaszczepiony jako szczeniak. Jeśli pies nie był szczepiony jako szczenię, zdecydowanie nie machaj ręką nad możliwością szczepienia, wręcz przeciwnie. Nawet stary pies jest bardzo podatny.

Uwaga artykuł w żaden sposób nie służy do diagnozy, leczenia czy postępowania w przypadku zachorowania. Ma na celu uświadomienie zagrożenia i profilaktykę. W razie wątpliwości prosimy skontaktować się z najbliższym weterynarzem.